For my granny... Για τη γιαγια μου...

(Addition 05/05/2017)     You are an angel!

(Scroll down for the English translation)

Σαν σημερα εφυγε. Αν και η λεξη «εφυγε» δεν ταιριαζει στην περιπτωση.. Δεν εφυγε ακομα εδω ειναι. Βεβαια, το παραδεχομαι δεν τη σκεφτομαι καθε μερα, δεν την αναφερω καθε τοσο... Τα «μαθηματα» απο τον παππου ηταν πιο εντονα νομιζω. Αλλα αυτο που καταφερε ο «Αλεκος» μου (ετσι την ελεγα) δεν το εχουν καταφερει πολλοι ανθρωποι στην ζωη μου. Με καθορισε, μου εμαθε πολλα οχι με τα λογια αλλα με τον τροπο σκεψης της, με τον τροπο που εζησε τη ζωη της. Με καποιες στασεις και νοοτροπιες της με διδαξε τι να μην κανω, τι να μην αφηνω να μου κανουν. Η Αγλαιτσα μας ομως ηταν αγαπη, ηταν δοσιμο, ηταν θυσια. Δεν την ενοιαζε ο εαυτος της, το εγω της. Την ενοιαζε η ευτυχια των δικων της ανθρωπων, για αυτους γινοταν θυσια. Αν ησουν στον κυκλο της θα εκανε τα παντα. Την ενοιαζε ομως και «τι θα πει ο κοσμος» και για μενα, αυτο την κουρασε πολυ. Κι ετσι αποφασισε να σταματησει να προσπαθει. Ειπε να παει να ξεκουραστει λιγο.  

Ειναι εδω ομως, ειναι μεσα μας, ακομα και αν δεν την αναφερουμε συχνα. Ειναι στη μυρωδια της κουζινας οταν βγαινουν τα γεμιστα απο το φουρνο. Ειναι στα ματια μας οταν ρωταμε η μια την αλλη «τι κανετε καλεεεε; Αργησατεεεε». Ειναι στα ρομαντικα τραγουδια – ειδικα στο «αν ερχοσουν για λιγο» και το «ποσο λυπαμαι». Ειναι στην καθε ομορφη θεα της φυσης. Ειναι στο ραδιοφωνακι οταν ακουμε ποδοσφαιρο της Κυριακες. Ειναι σε ολες τις λειτουργιες της Μεγαλης Εβδομαδας και οταν βλεπουμε Ιησου της Ναζαρετ του Ζαφιρελι. Ειναι στο «καλε δε ροχαλιζω, αφου δεν κοιμαμαι, το στηθος μου ειναι...». Ειναι στη μυρωδια της νιβεας και της κολωνιας Μυρτω (αυτη με το λεμονι).Ειναι στο περλε χρωμα νυχιων.

Ειναι εκει ΚΑΘΕ φορα οταν λεμε «εγω θελω εσεις να ειστε καλα, αυτο με νοιαζει» και το εννοουμε!!!

On a day like today, she left. Although the word “left” is not suitable for the specific case. She has not left, she is here. I admit it that I do not think of her every day, I do not mention her often… The “lessons” from pappous (grandpa) were more intense I think. But my “Alekos” (that is how I was calling her) has managed to achieve things that not many people had in my life. She defined me, she taught me much not with words but with her way of thinking, with the way she lived her life. Through some behaviours and mentalities, she taught me what not to do, what not to allow people doing to me. Our Aglaitsa (her name) was love, was giving, and sacrifice. She did not care about herself, her ego. She cared only about the happiness of her own people, for them she did not mind sacrificing herself. If you belonged in her circle, she would have done anything. She cared however about “what would the people say?” and that tired her a lot. And thus, she decided to stop making an effort. She decided it is time to go rest a bit….

She is here though, she is inside us, even if we do not mention her often. She is there in the smell of the kitchen when the gemista (stuffed vegetables) are coming out of the oven. She is there when we ask one another “how are you doingggg??? You are lateeeeee”. She is there in every romantic song – especially in the “as erhosoun gia ligo” and the "poso lipamai". She is there in every beautiful view. She is there in the radio when we listen to football every Sunday. She is there in all the church services of the week before Easter and while watching Jesus of Nazareth by Zefirelli. She is there in the “ah I am not snoring, I am not even sleeping, it is my chest…”. She is there in the nivea cream smell and the Mirto parfume (that with the lemon essence). She is there in the perly colour of manicures.

She is there EVERY time we say “I want you to be fine, this is what all I want” and we mean it.